հայոց լեզվի շտեմարանի մասին

Աչքովս ընկավ Անահիտ Բախշյանին՝ 12-րդ դասարանցու գրած բողոքը հայոց լեզվի շտեմարանում հայերենի անծանոթ բառերի վերաբերյալ:

• Հայոց լեզվի շտեմարանի 1-ին հատորում կան բառեր, որոնք մինչև շտեմարանով պարապելը դասագրքում չէի հանդիպել՝ երկնառաք, անդրենածին, մաշտոց (անասունների մազը սանրելու գործիք), արիշ, նայադ, կնդրուկ, ուրթ, գուպար, գուլ, գուռ, գուղձ, անայգ, հրուտ, հույլ, գուբ, տմույն, բարեմույն, տտիպ, սինլքոր, քսու, խանդակաթ, խույր, մկունդ, շառափ, խանձարուր, կալյակ, պարեխ, ագուգա, ազազուն, գոս, բորոտ, գռուզ, դժնդակ, անոսր, սիգալ, ելուզակ..

Ճիշտն ասած ձեռքումս բռնած չկամ շտեմարանը, չեմ կարող ասել իրականում ինչ որակի է: Գիտեմ, որ մասնագետներն էլ են բողոքում, բայց կոնկրետ էս բառերի իմացության հարցում լրիվ համաձայն եմ Հրանտ Տեր-Աբրահամյանի հետ՝

• Բայց գռազ գամ, որ եթե խոսքը լիներ անգլերեն կամ ռուսերեն անծանոթ բառերի մասին, ոչ ոք չէր խրախուսի էդ երեխու նամակը: Չգիտես ինչի, հայերենը պետք է սահմանափակվի միայն ու միայն սովորական, բոլորին ծանոթ բառապաշարով: Չի կարելի, որ հայերենում լինեն հազվադեպ, հնացած, անծանոթ բառեր: Ախր ո՞նց կարող է հայ երեխեն մի երկու հատ ավել հայերեն բառ իմանալ

Իմ կողմից էլ ավելացնեմ, որ էս թվարկված բառերի մեջ կան էնքան պարզունակ բառեր, որ 18 տարեկան սովորող երիտասարդի համար ամոթ է չիմանալը: Գեղարվեստական գրքեր կարդալու դեպքում էդ անծանոթ բառերի ցանկն ահագին կպակասեր: