«Համլետ»-ը և «վրեժի ողբերգությունը»

• Ուստի, լուռ համաձայնությամբ թե բա­ցահայտորեն, երբեմն անհատական վրեժն էլ էր արդարացվում: Սա լավագույնս արտացոլված է ժա­մանակի խոշոր փիլիսոփա ու պետական գործիչ Ֆրենսիս Բեկոնի «Փորձեր»-ում, ուր ասվում է, թե «վրեժի ամենահանդուրժելի տեսակը (the most tolerable sort of revenge) այն հանցանքների համար է, որոնք պատժելու օրենք գոյություն չունի» (IV. “Of Revenge”/ «Վրեժի մասին»): Համլետ-ում տեսնում ենք հենց Բեկոնի նշած կացությունը. չկա փաստացի օրենք, որով արքայազնը կարողանա իր հոր սպանության համար պատժել թագավոր դարձած հորեղբորը: Բայց խնդիրն էլ հենց այն է, թե ինչպես է վերաբերվում Համլետը վրիժառության իրեն վերապահված բարոյական իրավունքին:

********
Չեմ սիրում հայտնի "Ո՞վ էր Շեքսպիրը" հարցը գրականագիտության մեջ: Պատրաստ եմ ի գիտություն ընդունել ցանկացած լուրջ ու հիմնավորված կարծիք, բայց ինձ դուր է գալիս սեպիա տոների մեջ հայտնի նկարով Շեքսպիրը՝ որպես իր գործերի իրական հեղինակ:

Ֆրենսիս Բեկոնը "իրական շեքսպիրի" ամենահավանական թեկնածուներից մեկն է:

Չնայած հոդվածը լրիվ այլ բանի մասին է ու հետաքրքիր:

Կարելի է ասել՝ էլիտար ընթերցանություն առավոտյան սուրճի հետ:)