սիրատըռճիկ քընթինյուդ

Լիլիթի մոտ կարդում եմ, որ հայոց մեջ (՞) հերթական, ուշաթափության հասցնող սիրային զեղումն է գլուխ բարձրացրել թրքերի հանդեպ:
Ահավասիկ՝

• "Երանի այն հայ մանուկներին, ովքեր ցեղասպանության ժամանակ մնացին թուրքերի մոտ,,,, երանի այն հազարավոր հայերին, ովքեր գտնվելով <իբրև> թշնամու մոտ, մեծացան <ազատի ոգով>,,,,այլ ոչ թե սեփական երկրում <թվացյալ դաշնակցի> ստրուկը դարձան: Նայելով այս թուրքերին վստահ եմ, որ ամեն երրորդի մեջ ՀԱՅԻ արյուն է հոսում, ՀԱՅԻ արյուն, որ դուրս է եկել պայքարի՝ իր թուրք հայրենակցի հետ, հանուն ազատության,,,,,,,,բայց ոչ Հայաստանի,,,,,,, ափսոս շատ ափսոս.................իսկ մենք բերաններս ջուր առած ու թաքուն նախանձով, նայում ենք մինչ օրս ծաղրի ենթարկած <հարևանի> պայքարն հանուն ազատության ու շարունակում մնալ տեղում՝ գերադասելով <ապահով հայաստանում> լսել հերթական ծախված <հայրենակիցների> կոչերն՝ անկախության, ազատության ու արդարության մասին.......................ափսոս"

Նախ կուզեի վստահ լինել, որ սա ֆեյք գրառում է. մի բան, որ շատ հարգի է մեր էսօրվա պրովոկատորների շրջանակներում: Միգուցե հեռահար նպատակներով ինչ-որ կորպորատիվ գրառում է (հայտնի է, թե հայերից բացի բոլորն ինչքան են երազում, որ հայերն ու թրքերը եղբայրանան), միգուցե իրոք ինչ-որ մեկը երանի է տալիս (փորձը ցույց է տալիս, որ էսօր ամեն տհաս համակարգիչ, հետևաբար և հնարավորություն ունի իր տհաս ու թերմտքերը հանրությանը հասանելի դարձնելու):

Վատն էն է, որ ոչ միայն երանի են տալիս, այլև ստորագրություններեն հավաքում: Ճիշտ է, երեկվանից մինչև էս պահ, թիվը չի փոխվել՝ 250, բայց կարծում եմ դա էլ քիչ քանակ չէ: Պետք է սրանց բոլորին հավաքել, եթե կամավոր կերպով չգան, ապա ականջներից քաշելով, տանել Իջևանի Վազաշեն գյուղ, որ եղբայր թուրքերի կողմից ռմբակոծված ու մինչև այժմ ռմբակոծբող տներն ու շենքերը վերակառուցելու աշխատանքներին մասնակցեն: Եթե առաջին իսկ օրը իրենց եղբայրների կրակոցների վախից չմեռնեն, հույս կա, որ հետ կգան վերադաստիարակված ու խելքի մնացուկները գլուխները հավաքած:

Հայն ու~ր պիտի հասնի, որ թուրքի հետ որևէ հարցում համերաշխ լինի...