Բա զանգը ո՞վ կախ անի

Նեմեսիս, ԱՍԱԼԱ, Սողոմոն Թեհլերյան.... 

Ամբողջ օրը էս անուններն են, բոլորը կոչ են անում վրեժի, Նեմեսիսի...

Դեռ աղջիկները որ ասում են՝ ոչինչ: 

Բայց ես ուզում եմ նայել էն երիտասարդ ու հասուն տղամարդկանց դեմքներին, ովքեր կանչում են "Սողոմոն Թեհլերյան ո՞ւր ես": 

Ի՞նչ եք կարծում, եթե Թեհլերյանն էլ նստած ամբողջ օրը Տիգրան Մեծ կանչեր, կամ Վարդան Մամիկոնյան, էդ շանը սատկացնող կլինե՞ր: 

Ի դեպ, ես կոչ չեմ անում Սաֆարովին սատկացնել: Դեռ հայտնի չի՝ դրա միանգամից սատկել գնա՞լն է լավ մեզ համար, թե՞ էն, որ ինչքան որ շնչում ու խոզանում է, էնքան իր այլանդակ սֆաթով աշխարհին իր ցեղի իրական երեսն է ցույց տալիս:

Հետաքրքիր է, էդքան կոչեր անողների մեջ, քանի՞սն են իրենց համարում պահեստային զորքի մաս, քանի՞սն են զինկոմիսարիատներում իրենց մասին գնացել, հիշեցրել ու, Աստված չանի, որ պատերազմ սկսի, քանիսը դրսից ճառ կասեն:

Թե չէ վախենամ, պահը գա, պարզվի՝ Չալոն կաղ է, Մստոն՝ խուլ...

Չի սազում, թարգել է պետք էդ ոգեկոչումներն ու հոգու ճիչերը: Հասկացանք, արդեն մի շաբաթը լրացավ, զգացմունքները մի կողմ է պետք թողնել ու նախ ամեն մեկս մեզ համար պարզել՝ ով ինչով կարող է օգտակար լինել, եթե...