Ահավոր շոգ է քաղաքում: Ինչ-որ հիվանդագին ու վառող արև:
- - 80ականներին ինչքա~ն եմ ստեղ նստած գոռացել Ղա-րա-բաղ, Ղա-րա-բաղ... Կարայի՞ր չգոռայիր...
Գիրուկ ու վուլգար ժամանակավոր հայրենադարձ-տուրիստ մի կին է պատմում իր շքախմբին՝ տարբեր չափերի ու տարիքի աղջիկներից բաղկացած:
- - Տու-տու-տու,- բերանով նվագում է դիմացից անցնող մի երիտասարդ:
- - Եսիմինչ համարներով տաքսիի վարո՛րդ, էստեղ մի՛ կանգնեք, - բարձրախոսից բարկանում է օպերայի տարածքի կարգուկանոնին հետևող ոստիկանը:
Փողոցում մեքենաների աղմուկ, օպերայի ցանկապատների սև ու ոսկեգույն ներկերի հոտ, մարդկանց անցուդարձ, ավել-ավել, ծաղիկ կգնե՞ք, սրճարաններից երաժշտություն...
Ու էդ ամենի մեջ ես՝ ոնց որ այլմոլորակային: Նոր եմ իջել Քարվաճառի ձնոտ գագաթներից: Կինոդահլիճի մթից ու ձնապատ սարերի տեսարանից հետո Երևանը չափից դուրս աղմկոտ է ու չափից դուրս շոգ:
- - Ապե՛ ջան, ես գիժ չեմ: Իրանք իմ գլխին սարքեցին: Իրանք են գիժը... – ականջներիս մեջ մինչև հիմա հնչում է Քաջիկի ձայնը: