Բիլբո, ականջդ կանչի

Մոտ մի ժամ առաջ կարդում էի հոբբիթ Բիլբոյի սարդերի դեմ կռվի դրվագը: Ամբողջ ընթացքում տպավորություն ունեի, թե վրայովս սարդեր են քայլում: Հազիվ հազ ինձ հավաքեցի, կարդացի ու անցա առաջ:

Հիմա բացում եմ լուսամուտը, տեսնեմ սարդ է ճոճվում, ինքն իր համար ճանճ ու մոծակ է սպասում:

Էս էլ բնության գրկում ապրելը:

Չէ, ես հաստատ տուն եմ առնելու հյուսիսային պողոտայում՝ ցեմենտ-բետոնի մեջ, ուր միակ շնչավոր առարկաները մարդիկ են: Գոնե ունեն-չունեն երկու ոտ ունեն ու չեն խլվլում անիմաստ տեղը: