Մի քանի տարի առաջ Երևանի բանգլադեշում թաղապետարանը նախաձեռնել էր կանաչապատում, պուրակներ էր սարքել, նստարաններ էր տեղադրել: Դա երկրորդ փորձն էր, եթե չեմ սխալվում, բանգլադեշի հիմնումից ի վեր: Դրանից առաջ էլ թաղը շահագործման հանձնելուց շենքերի արանքներում, որտեղ ասֆալտ չէր, սալիկապատել էին, ինչ-որ բաներ տնկել: Մարդիկ մեծ մոխրագույն սալիկները (դրանցից Երևանում շատ են) հատ-հատ հանել, տարել էին իրենց ավտոտնակների ու "բախչեքի" շուրջբոլորն էին "կառուցապատել": Կարծեմ, մինչև էսօր շենքերի արանքներով ու կողքերով մենակ ցեխոտ ճամփաներ են:
Երկրորդ փորձն էլ հաջողված չէր: Իմանալով բանգլադեշի յուրահատուկ ու էդպես էլ չուրբանիզացված (լավ բառ ստացվեց, երկիմաստ) բնակչությանը, կառուցա- ու կանաչապատման երկրորդ փորձի ժամանակ նստարանները սարքել էին քարից ու արմատուրայից ու ոտները խորը թաղել ու բետոնել էին գետնի մեջ:
Էլի երկար չդիմացան: Շենքերի բամբասկոտ կնանոնց տված-անցած պարապ-սարապ տղամարդիկ մի քանի ամսվա մեջ ջարդել հանել էին բոլոր նստարանները, տարել իրենց հայաթներում տեղադրել, որ աշխատանքի փոխարեն էդ հայաթներում վեր ընկած բլոտ խաղան, սեմուշկա չրթեն, գետնին թքեն, սրա-նրա հետևից բամբասեն, և այլ բազմազան ձևերով դրսևորեն իրենց տղամարդկությունը:
Հիմա որ ի՞նչ էսքան երկար-բարակ նախերգանք տվեցի...
Ամեն անգամ նայելով ծառերի քչությունից խեղվդող ու հազացող քաղաքին մտածում էի՝ երանի ռեսուրս ունենային ու եղևնիներ տնկեին Երևանում: Որովհետև էս ձմռանից գարուն անցումային ժամանակ, երբ ծառերը դեռ չեն կանաչել, էնքա՛ն փոշոտ, վիրուսոտ ու ալերգիկ է քաղաքի օդը:
Քաղաքապետարանը վերջապես 4 հազար մշտադալար ծառեր էր ձեռք բերել ու սկսել տնկել քաղաքով մեկ: Ու ի՞նչ: Երեկ տնկել են, էսօր պարզել, որ լիքը ծառ գողացել են գիշերվա ընթացքում: Տնկած տեղերից արմատահան են արել ու տարել: Դրել ենք ճապոնացիների մի բաժակ ջրի համար հերթ անգնելու վրա ենք հիանում: Քանի էսքան խոզի պես ենք վարվում մեր ամեն ինչի հետ, ի՞նչ ճապոնացի, սկի պապուասի կամ էլ բուշմենների չափ չկանք: Ի՞նչ քաղաքակրթություն, ի՞նչ բան...
Մեռա ասելով էրևանցիներին՝ էնքան գնացիք, որ ձեր տեղակ չուրբանիզացվող զանգվածն եկավ ու ոտատեղ արեց: Ո՛չ գյուղից են, ո՛չ քաղաքից, ո՛չ ավանից, ո՛չ էլ աուլից... Ո՞վ են, ի՞նչ ծագումով ու ո՞նց է պետք դրանց դեմն առնել
Երկրորդ փորձն էլ հաջողված չէր: Իմանալով բանգլադեշի յուրահատուկ ու էդպես էլ չուրբանիզացված (լավ բառ ստացվեց, երկիմաստ) բնակչությանը, կառուցա- ու կանաչապատման երկրորդ փորձի ժամանակ նստարանները սարքել էին քարից ու արմատուրայից ու ոտները խորը թաղել ու բետոնել էին գետնի մեջ:
Էլի երկար չդիմացան: Շենքերի բամբասկոտ կնանոնց տված-անցած պարապ-սարապ տղամարդիկ մի քանի ամսվա մեջ ջարդել հանել էին բոլոր նստարանները, տարել իրենց հայաթներում տեղադրել, որ աշխատանքի փոխարեն էդ հայաթներում վեր ընկած բլոտ խաղան, սեմուշկա չրթեն, գետնին թքեն, սրա-նրա հետևից բամբասեն, և այլ բազմազան ձևերով դրսևորեն իրենց տղամարդկությունը:
Հիմա որ ի՞նչ էսքան երկար-բարակ նախերգանք տվեցի...
Ամեն անգամ նայելով ծառերի քչությունից խեղվդող ու հազացող քաղաքին մտածում էի՝ երանի ռեսուրս ունենային ու եղևնիներ տնկեին Երևանում: Որովհետև էս ձմռանից գարուն անցումային ժամանակ, երբ ծառերը դեռ չեն կանաչել, էնքա՛ն փոշոտ, վիրուսոտ ու ալերգիկ է քաղաքի օդը:
Քաղաքապետարանը վերջապես 4 հազար մշտադալար ծառեր էր ձեռք բերել ու սկսել տնկել քաղաքով մեկ: Ու ի՞նչ: Երեկ տնկել են, էսօր պարզել, որ լիքը ծառ գողացել են գիշերվա ընթացքում: Տնկած տեղերից արմատահան են արել ու տարել: Դրել ենք ճապոնացիների մի բաժակ ջրի համար հերթ անգնելու վրա ենք հիանում: Քանի էսքան խոզի պես ենք վարվում մեր ամեն ինչի հետ, ի՞նչ ճապոնացի, սկի պապուասի կամ էլ բուշմենների չափ չկանք: Ի՞նչ քաղաքակրթություն, ի՞նչ բան...
Մեռա ասելով էրևանցիներին՝ էնքան գնացիք, որ ձեր տեղակ չուրբանիզացվող զանգվածն եկավ ու ոտատեղ արեց: Ո՛չ գյուղից են, ո՛չ քաղաքից, ո՛չ ավանից, ո՛չ էլ աուլից... Ո՞վ են, ի՞նչ ծագումով ու ո՞նց է պետք դրանց դեմն առնել