Հազար տարի չէի տեսել մոտիկից: Ի՞նչ մոտիկից, մեգապոլիս դարձող քաղաքն էնքան էր հեռացրել մեզ, որ երբեմն-երբեմն, հեռվից մի կտոր ծիկրակելն արդեն մեծ ճոխություն ու ուրախություն է դարձել:
Ավելի շատ էի սկսել երազներում տեսնել: Կարոտն էր: Երազում՝ միշտ մոտիկ, միշտ մեծ ու հզոր, շունչն ու հոտն էի զգում ու էդ երազներից չէի ուզում զարթնել:
Իսկ էսօր, օ երջանկություն, քայլ առ քայլ մոտենում էի: Մոտենալիս շունչս կտրվում էր, գեղեկցությունից ու կարոտից քիչ էր մնում աչքերս լցնեի...
Մասի՛ս ջան, միակ, անփոխարինելի, հարազատ, սիրելի, մեծ, շնչող, կենդանի սար... Միշտ չի, որ մտածում ես՝ ոնց կուզեիր մեռնել, ինչից հետո ու երբ... Այ, քեզ հասնելուց հետո ինձ թվում է ես հանգիստ խղճով էլ հետ չէի գա աշխարհ: Իմ անձի, էության մի մեծ կտորը հաստատ ինչ-որ ժամանակ ինչ-ինչ հանգամանքներում քո մոտ է մնացել:
Ավելի շատ էի սկսել երազներում տեսնել: Կարոտն էր: Երազում՝ միշտ մոտիկ, միշտ մեծ ու հզոր, շունչն ու հոտն էի զգում ու էդ երազներից չէի ուզում զարթնել:
Իսկ էսօր, օ երջանկություն, քայլ առ քայլ մոտենում էի: Մոտենալիս շունչս կտրվում էր, գեղեկցությունից ու կարոտից քիչ էր մնում աչքերս լցնեի...
Մասի՛ս ջան, միակ, անփոխարինելի, հարազատ, սիրելի, մեծ, շնչող, կենդանի սար... Միշտ չի, որ մտածում ես՝ ոնց կուզեիր մեռնել, ինչից հետո ու երբ... Այ, քեզ հասնելուց հետո ինձ թվում է ես հանգիստ խղճով էլ հետ չէի գա աշխարհ: Իմ անձի, էության մի մեծ կտորը հաստատ ինչ-որ ժամանակ ինչ-ինչ հանգամանքներում քո մոտ է մնացել: