այլ Տեառնընդառաջ ու Առաջավորաց պահքի առաջին օրը:
Ծանոթները պատմեցին, որ 40ը չլրացած փոքր երեխաների մայրը մահանում է անսպասելիորեն, ինֆարկտից:
Ի թիվս բազում կենցաղային խնդիրների, կար մեկը, որը մի տարուց ավել կրծել էր խեղճի ներվային համակարգը: Աշխատանքի տեղը մի քանի հոգի ամեն ինչ անում էին, որ նրան աշխատանքից հեռացնեին, իրենց՝ տարիքն առած ջադուներին կրճատելու փոխարեն: Ամբողջ էդ ընթացքում, ամեն աշխատանքային օրն էդ կոնջ համար դարձրել էին ծանր փորձություն, նյարդերի խանգարում, տառապանք: Ամեն մանրուքով ամեն ինչ անել էին էդ ամբողջ ընթացքում, որ նա դուրս գա աշխատանքից: Ասենք էս կարգի մանրուքներ՝ գալիս էր աշխատանքի ու տեսնում, որ բոլորի պայուսակները լցրած են իր աշխատասեղանին:
Եղածն ի՞նչ, մանրուք: Հո՞ չեն խփել, հո՞ չեն հրել, մանր մունր բաներ են արել, դրանց մասին շեֆերին էլ չես բողոքի...
Արդյունքում, նրանք կաշխատեն, քանի որ առողջ երիտասարդ կինն էլ չկա: Բայց ո՞նց կապրեն էդ բեռն իրենց հոգու վրա, ես չեմ պատկերացնում:
Առավոտ շուտ ընդունված է դրական բաներ գրել, մաղթանքներ, արև-ծաղիկ, լյա-լյա-լյա-լյա, բայց դրանք մարդուն չեն փոխի: Ուրեմն, ինչի՞ ուտել դիմացինի կյանքը, նյարդերը մեր չարությամբ, առանց մտածելու, թե ինչի կարող է բերել մեր "անմեղ" կեղտոտությունը:
Քանի մեջներս կեղտ է, դուրսն ու շրջապատը չի մաքրվի
Պարդոն վալենծիկյան "լուսավոր" օրը նման պատմությամբ սկսելու համար, հայեր ջան: Ուղղակի փուչ սրտիկների ու շնորհավորանքների փոխարեն միգուցե սկսենք իրո՞ք սիրել զմիմեանս
Ծանոթները պատմեցին, որ 40ը չլրացած փոքր երեխաների մայրը մահանում է անսպասելիորեն, ինֆարկտից:
Ի թիվս բազում կենցաղային խնդիրների, կար մեկը, որը մի տարուց ավել կրծել էր խեղճի ներվային համակարգը: Աշխատանքի տեղը մի քանի հոգի ամեն ինչ անում էին, որ նրան աշխատանքից հեռացնեին, իրենց՝ տարիքն առած ջադուներին կրճատելու փոխարեն: Ամբողջ էդ ընթացքում, ամեն աշխատանքային օրն էդ կոնջ համար դարձրել էին ծանր փորձություն, նյարդերի խանգարում, տառապանք: Ամեն մանրուքով ամեն ինչ անել էին էդ ամբողջ ընթացքում, որ նա դուրս գա աշխատանքից: Ասենք էս կարգի մանրուքներ՝ գալիս էր աշխատանքի ու տեսնում, որ բոլորի պայուսակները լցրած են իր աշխատասեղանին:
Եղածն ի՞նչ, մանրուք: Հո՞ չեն խփել, հո՞ չեն հրել, մանր մունր բաներ են արել, դրանց մասին շեֆերին էլ չես բողոքի...
Արդյունքում, նրանք կաշխատեն, քանի որ առողջ երիտասարդ կինն էլ չկա: Բայց ո՞նց կապրեն էդ բեռն իրենց հոգու վրա, ես չեմ պատկերացնում:
Առավոտ շուտ ընդունված է դրական բաներ գրել, մաղթանքներ, արև-ծաղիկ, լյա-լյա-լյա-լյա, բայց դրանք մարդուն չեն փոխի: Ուրեմն, ինչի՞ ուտել դիմացինի կյանքը, նյարդերը մեր չարությամբ, առանց մտածելու, թե ինչի կարող է բերել մեր "անմեղ" կեղտոտությունը:
Քանի մեջներս կեղտ է, դուրսն ու շրջապատը չի մաքրվի
Պարդոն վալենծիկյան "լուսավոր" օրը նման պատմությամբ սկսելու համար, հայեր ջան: Ուղղակի փուչ սրտիկների ու շնորհավորանքների փոխարեն միգուցե սկսենք իրո՞ք սիրել զմիմեանս