երեկ էլի ահագին նյութեր նայեցի ապրիլին զոհված տղաների մասին:
ի՞նչ մնաց նրանց ծնողներին նրանցից հետո: էդ մեկական սեղան-անկյունը՝ մոմերով, իրենց նկարներով, մեդալներով ու պատվոգրերով, խաչերով ու ծաղիկներով:
մայրերին մնաց իրենց էդ մի կտոր անկյունից փոշին սրբելն ու էդ իրերը նորից դասավորելը: նրանց կեղտոտված հագուստը լվանալու, արդուկելու, նրանց համար ճաշ սարքելու փոխարեն:
ու մեծ մասը երեխաներ չունեն, որ իրենցից հետո մխիթարություն լինեին ընտանիքներին: քանի՞ տան ճրագ մարեց: քանի՞ աղջիկ մնաց էդպես սգավոր հարսնացու:
մենք էլ մնացինք նրանց կյանքի գնով ստեղծած խաղաղության սպառողներ: թե՞ վատնողներ:
ծանր է, շատ ծանր