Երևանից դուրս սկսում ես տեսնել հավերժը: զգալ:
կյանքը Երևանում ոնց որ մի տեսակ արհեստական լինի. էդ դու դրսից ես էդքանը նկատում: երբ որ սարերով, դաշտերով անցնում ես, մեկ էլ մի պահ Երևանն աչքիդ առաջ է կանգնում:
հաստատ մի բան էն չի էնտեղ,- մտածում ես: կտրված է իրական երկրից:
ժամանակավորը շատ է: ամեն քայլափոխին: ժամանակավոր մարդիկ, ժամանակավոր արժեքներ՝ մոդայից ու գլոբալից թելադրված, ժամանակավոր ավտոներ ու շենքեր և այլն:
իսկ Երևանից դուրս հավերժի կտորներ են, տեղ-տեղ՝ կիլոմետրերով: կիլոմետրերով դաշտեր ու լեռներ, մեղվի փեթակներ, արոտ ու անասուն, հնձած ցորենի դաշտ ու բուրգերով շարած հարդ: էդ ամեն ինչը ստեղծող ու պահող գյուղացիներ:
հոտեր հավերժից: ցորենի խոնավ հոտը: հավաքած ու հյուսած ավելուկի, չորացրած դաղձի ու ուրցի: թեկուզ նախիրի ու ոչխարի հոտի հոտն ու վառվող աթարի, որ էլի անփոփոխ են ժամանակի մեջ:
ու որ մեկ-մեկ նայում ենք աշխարհի քարտեզին ու ասում ենք, թե Հայաստանը փոքր է, բայց Երևանից դուրս ենք գալիս ու մտնում ենք Հայաստան, երկիրն ընդարձակվում է: թվում է, թե սարերն անվերջ են: նայում ես՝ տեսողությանդ մինչև վերջին խազը սարի հետևից սար է, սարի հետևից սար, ու էդ դեռ էլի Հայաստանն է:
բա ո՞նց է էդ դեպքում Հայաստանը փոքր, երբ նրա ամեն մի սանտիմետրը դեռ ապրված չէ:
երևի ժամանակին Հայաստանն ապրողներն ավելի լավ էին դա անում, որ ավելի մեծ Հայաստան ունեին: մեր միջին վիճակագրական երևանյան կյանքը չի հերիքում էս երկիրն ապրելու ու ապրեցնելու համար (բացառությամբ երևի սահմանապահ զինվորների, որոնց ապրած Հայաստանը միլիմետրերով է չափվում):
ու ո՞նց կարելի է անել, որ Երևանը դառնա Հայաստանից չկտրված Հայաստանի մաս: