Article 0

Ասենք, երբ Արամ Թոփչյանը վերցնում է Շեքսպիրի «Համլետը» ու նորից է թարգմանում, չնայած նրան, որ մասեհյանական թարգմանությունն արդեն վաղուց դասական է, ընդունված ու կատարելապես ընկալելի, հասկանում ես: Որ՛տև մարդն արդարացնում է իր ձեռնարկած գործը՝ լրջագույն աշխատանք է կատարում, հանգերի հետ աշխատում, հետազոտում, վերլուծում, դարձնում կոնկրետ գիտական աշխատանք:

Բայց ասենք երբ անորակ ու անճաշակ ու էժանագույն հրատարակչությամբ լույս է տեսնում Չուկովսկու «Չոփչոփիկը» (Мойдодыр)՝ «Մաքրալվա» դառած, մազերդ բիզ-բիզ են կանգնում: Ձեռքդ չի էլ գնում բացես, աչքի անցկացնես, որ՛տև պատկերացնում ես, որ ամբողջ թարգմանությունը պիտի կառուցված լինի էդ «մաքրալվայի» շուրջն ու հիման վրա:

Ասենք՝
ախ դու անլվա
ես՝ մաքրալվա,
մռութդ լվա
տեսնեմ մի
        հապա...