Այթմատովի "Буранный полустанок" վեպի հերոսը՝ Եդիգեյը, ճամբարում ինքնասպան եղած հարևանի կնոջը կնության է առնում ու նրա երեխաների հետ բերում է իր տուն։ Նա արդեն ուներ կին ու երեխաներ։
Սովետի տարիներին, երբ միակ կրոնը լենինիզմն էր, չկային ոչ մուսուլմաններ, ոչ էլ քրիստոնյաներ։ Միայն կոմունիստներ։
Սա մահմեդական միջավայրում դիտվում է որպես բնական բան, անկախ նրանից, մզկիթները բաց էին, թե փակ։
Սա հայկական միջավայրում որպես նորմալ բան չէր ընդունվի ո՛չ էն թվերին, ո՛չ էլ հիմա։
Այսինքն, ես չեմ ընդունում, երբ մարդիկ, ովքեր հավատացյալ չեն, բայց Հայաստանում ու հայկական միջավայրում ծնվել-մեծացել ու ապրել են, հիմա փորձում են վիրավորական ինչ-որ բան տեսնել էն մտքի մեջ, որ «մահմեդական հայ» արտահայտության մեջ խորը հակասություն կա։ Oxymoron անգլերենով ասած։
Էստեղ խորը հավատացյալ կամ բացարձակ անհավատ լինելու հարցը չի։ Էստեղ առաջին հերթին քրիստոնեական-հայկական կեցնաղը ու ավանդույթը կրող լինելն է։ Ուզում ես հավատա, չես ուզում մի հավատա, բայց մեծացել ես էդ ավանդույթի մեջ, որը հիմա ուղղակի կոչվում է հայկական ու որը շատ խորը կապ ունի քրիստոնեության հետ։
Սովետի տարիներին, երբ միակ կրոնը լենինիզմն էր, չկային ոչ մուսուլմաններ, ոչ էլ քրիստոնյաներ։ Միայն կոմունիստներ։
Սա մահմեդական միջավայրում դիտվում է որպես բնական բան, անկախ նրանից, մզկիթները բաց էին, թե փակ։
Սա հայկական միջավայրում որպես նորմալ բան չէր ընդունվի ո՛չ էն թվերին, ո՛չ էլ հիմա։
Այսինքն, ես չեմ ընդունում, երբ մարդիկ, ովքեր հավատացյալ չեն, բայց Հայաստանում ու հայկական միջավայրում ծնվել-մեծացել ու ապրել են, հիմա փորձում են վիրավորական ինչ-որ բան տեսնել էն մտքի մեջ, որ «մահմեդական հայ» արտահայտության մեջ խորը հակասություն կա։ Oxymoron անգլերենով ասած։
Էստեղ խորը հավատացյալ կամ բացարձակ անհավատ լինելու հարցը չի։ Էստեղ առաջին հերթին քրիստոնեական-հայկական կեցնաղը ու ավանդույթը կրող լինելն է։ Ուզում ես հավատա, չես ուզում մի հավատա, բայց մեծացել ես էդ ավանդույթի մեջ, որը հիմա ուղղակի կոչվում է հայկական ու որը շատ խորը կապ ունի քրիստոնեության հետ։