էսօրվա

էս մի տեսակ տհաճ լռության ու սպասման մեջ ինչ-որ տեղ նույնիսկ մեխանիկորեն յութուբում սկսեցի Մոնթեին փնտրել։




Նայելու ընթացքում ինքս ինձ հարց էի տալիս՝ մի՞թե ինչ-որ մեկը Հայաստանում կհամարձակվի ճակատագրական սխալ անել ու ինչ-որ թուղթ ստորագրել։

Ու դրան ոնց որ ի պատասխան ականջներիս մեջ հնչեց երկու օր առաջ էս ամեն ինչի մասին տրանսպորտում լսածս քննարկման վերջաբանը։ Հուրախություն և ի զարմանս ինձ՝ երկու երիտասարդ էին խորացած քննարկում։ Վերջում համարյա թևավոր խոսքի պես մեկն ասաց՝

- Ապե՛, հող հանձնողին հողին կհանձնենք․․․