Ամբողջ օրը մտքիս էր

թե ինչքան լավ էր, որ երբ մենք փոքր էինք, մեր ձեռքները բռնող ու անմահ կրակի մոտ տանողներ կային: Բնականաբար, էդ ավանդույթը ստեղծել էր պետական քարոզչամեքենան:

Ինչի՞ էսօր /ոչ պարտադիր էս օրը, այլ ընդհանրապես/ չկա երեխաների ձեռքները բռնած Եռաբլուր գնալու ավանդույթը: Էլ ո՞նց ենք պատկերացնում հայերանսիրության, երախտապարտության, իդեալների ստեղծումն ու դաստիարակումը, եթե մի կողմից ազատամարտիկների մեծ մասը խայտառակ պայմաններում է ապրում, մոռացության մեջ, իսկ մյուս կողմից նույնիսկ պետական ալիքով նման օրով Աննա սերիալը բռնաբարում է տրանսի է ենթարկում ազգիս զգայարաններին:

Կոռնելին էլ գրեց դրա մասին: