Պտի գրեմ

փոքրության կոմպլեքսի մասին, որով տառապում են էս ազգի փոքրերը: Երեխեքը չէ, այլ փոքր մարդիկ, որ փոքր գլուխ ունեն, փոքր սիրտ ու փոքր հոգի, փոքր արժեքներ ու փոքր կյանքով են ապրում:

Տեսա որ Տաշիրի մասին շատ մարդ է գրել: Էդ բոլոր մարդկանց գրածները, որ հավաքենք, ի մի բերենք, ու ձեռնարկ սարքենք տանք հոգեբանների ձեռքը, ու որ նրանք ինտենսիվ թերապիա անցկացնեն էսօր ազգիս անունից որոշումներ կայացնողների ու ազգիս անունից կայֆեր վառողների հետ, կարող է մի քիչ օգներ դրանց:

Փոքրության կոմպլեքսը չէ՞ր, որ լեզվի օրենք փոխել տվեց ամեն մի կողմ քվեարկողին ու կառավարությունում էդ օրենքն անցկացնողին:

Փոքրության կոմպլեքսը չի՞, որ Հայաստանում ամառային/ձմեռային ժամանակ անցնել/չանցնելու հարցը դիտվում է մեծ արջի համաստեղության ծիրում՝ հենա, Ռուսաստանն էլ չի փոխելու

Փոքրության կոմպլեքսը չի՞, որ Տաշիրի կազմակերպիչներին ստիպում է միլիոններ ծախսել Կրեմլի դահլիճը վերցնելու ու մի քանի ռուս պոռնիկի կանչելու, որ ասեն "մենկ դձես սիռում ենկ այեռ" ու փոքրության կոմպլեքսը չի՞, որ դահլիճում նստածներն էդ խոսքից էքստազի մեջ են ընկնում ու "բիրիքով" համ տժում են, համ հայրենիքի կարոտն են առնում, համ էլ համարում, որ իրենք Հայաստանի հետ կապը չեն կորցրել:

Շատ բան կտայի, որ տեսնեի էն պոռնիկ Սոբչակին Երևանում տուն տալու որոշումը կայացնողի դեմքը էդ որոշումը կայացնելու պահին:

Հիշեցի Պուգաչովայի Մաշտոցի շքանշանը...