Օֆֆֆֆ

Հոգնեցի էսքան բացասականից: Մեկ-մեկ նայում եմ ու քիչ է մնում ջնջեմ մատյանս գրողի ծոցը, որ՛տև հոգնում եմ էսքան վատ բան ֆիքսելուց: Բայց ո՞նց սուս մնաս: Մեկը, երկուսը, երեքը բաց ես թողնոմ, մեկ էլ հետևից չորրորդն ու հինգերորդն են վրա տալիս:

Մի խոսքով, էլի չպտտվեմ, հետ գամ շաքարի ու հացի թանկացման բոշա տեխնոլոգիաներին, ծայրահեղ աղքատությանը, որ գնալով խորանում է մանավանդ Երևանից դուրս մեր առօրյային:

Ախր բնությունից էլ էնքան ենք կտրվել, դարձել ենք ցեմենտ-բետոնի մեջ ապրող միակ կամ գրեթե միակ շնչավոր առարկաները, ու իհարկե ոչ զարդն ու ծաղիկը, ավելի շատ 2ոտանի անհասկանալի արարածների ենք նմանվել (իդեպ, անբանի հականիշը գիտեի՞ք որ բանականն է):

Հիմա լուսամուտը բացեցի, ու թարմ ձյան մաքուր հոտը խփեց, բժժեցի, -что это за странный запах? - чистый воздух, сэр ու տեսնեմ, անձրևն արդեն ձյուն է դարձել: Ու ուրախացա: Իհարկե, սուտի ձյուն է, չի էլ նստի, բայց էլի ուրախացրեց, որ բնությունը հիշեցրեց իր մասին:

ատանկ