Ադապտացված գրականություն

Վերջերս մի բառարան էի թերթում, որի վերջում հայտարարություն էր՝ թե տվյալ տպագրատունը ինչ գրքեր է պատրաստում տպագրության:

Դրանց թվում նաև հայ գրականության իրենց բնորոշմամբ "գոհարների" ադապտացված տարբերակները՝ Գևորգ Մարզպետունի, Վարդանանք, Վերք Հայաստանի, Քաոս, Սամվել և այլն:

Պատճառաբանումը՝ սեղմավեպեր հայերեն սովորողների համար:

Բացատրությունը՝ հայ գրականության գոհարների համառոտություններ, բովանդակության սեղմ, բայց ամբողջական ներակայացում, ժամանակակից ու պարզ հայերեն լեզու:


Հիմա մտածում եմ՝

- Արդյո՞ք էդքան հայերեն սովորող կա, որ նրանց ծարավը հագեցնելու համար տպագրում են նման գրքեր - դժվար

- Նշված գործերից մի քիչ խրթին է Աբովյանի "Վերքը", բայց էլի անհասկանալի չի: Նույնիսկ ռուսական կրթությամբ մարդը, ցանկության դեպքում, կարող է կարդալ: Հայտնի է, որ Աբովյանն ինքը համարվում է արևելահայերեն գրական լեզվի հիմնադիրը: Մնացած բոլոր գործերը դասական, պարզ արևելահայերենով են գրված:

- Ո՞վ և որքա՞ն է պարզեցնելու լեզուն: Մեկի համար պարզ է դասական արևելահայերենը, մյուսի համար էլ Հայկո-Մկոյի հայերենը:

- Նման գրականության իսկական թիրախը, կարծում եմ, որ դպրոցականներն են, ոչ թե Բայրոնի նման էնտուզիաստները:

Ավելի լավ է չկարդան ընդհանրապե՞ս, թե՞ կարդան պարզունակ, կրճատված, հավանաբար (ենթադրում եմ) գրողների հիմնական ասելիքը հանած այս բրոշյուրները, քանի որ կոնկրետ այս գրքերում տրվում են ոչ թե գործողությունների, այլ մտքերի միջոցով:

Երևի նույնիսկ բրոշյուր էլ չասեմ, այլ թրեյլեր:

Համեմատության համար, "Վարդանանքը" մոտ 1000 էջ է, 200 մմ х140 մմ, իսկ առաջարկվող թրեյլեր տարբերակը՝ 200 էջ, 115 մմ х 165 մմ: Էդ չափերի մեջ կասկածում եմ, որ Ավարայրի ճակատամարտի կեսի կեսը գոնե տեղավորվի, էլ ուր մնաց ամբողջ վեպը՝ իր գրական ու բարոյական արժեքներով վերցված:

Հը՞նց