եթե փորձեմ նկարագրել զգացողություններս Արթուր Սարգսյանի մահվան հետ կապված, պիտի ստացվի մոտավորապես ինչ-որ միստիկ ֆիլմի սցենարի պես մի բան:
այսինքն, իբր դեպքերը տեղի են ունենում մի ֆիլմում, ու մենք, ըստ էդ սցենարի, ապրում ենք ինչ-որ մի սատանայապաշտական արարողության մեջ ու ընթացքում:
ու անմեղ զոհեր ենք մատաղ տալիս:
մի տարի առաջ 100+ զինվոր ու երեխեք
հիմա հաց բերողը
այ ինձ մոտ էդ կարգի տհաճ ու անհասկանալի զգացողություն է:
որ գին ենք վճարում
այսինքն, իբր դեպքերը տեղի են ունենում մի ֆիլմում, ու մենք, ըստ էդ սցենարի, ապրում ենք ինչ-որ մի սատանայապաշտական արարողության մեջ ու ընթացքում:
ու անմեղ զոհեր ենք մատաղ տալիս:
մի տարի առաջ 100+ զինվոր ու երեխեք
հիմա հաց բերողը
այ ինձ մոտ էդ կարգի տհաճ ու անհասկանալի զգացողություն է:
որ գին ենք վճարում