Article 0

էս տղաների հետ մեկ առ մեկ ու լուրջ աշխատել է պետք:
իրենց մատղաշ կյանքում արդեն շատ ծանր ստրեսեր տարան: նրանց չպետք է մենակ թողնել իրենց տեսածի ու ապրածի հետ:

• Հրայրը պատմում է, որ հերթով տեսել է, թե ինչպես են ընկնում ծառայակից ընկերները: Այդ դրվագները նա դժվարությամբ է նկարագրում: Քիչ անց նռնակի բեկորից ու հրազենի կրակոցից վիրավորվել է նաև ինքը. ձախակողմյան թևը, ոտքը և թիակը ջարդվել են: Վիրավորվելուց հետո չի կարողացել կրակել հրազենից: «Միայն մի ձեռքով այս ու այն կողմ նռնակներ էի շպրտում: Հետո, երբ տեսա բոլորին խփեցին, արդեն ամեն ինչ մեկ էր: Զրահաբաճկոնս ու սաղավարտս հանեցի, սկսեցի քայլել: Քայլեցի, քայլեցի, մինչև մի ձոր կա, ընկա այդ ձորն ու գլորվեցի: Էլ ոչինչ չեմ հիշում դրանից հետո, արթնացել եմ հոսպիտալում»,- պատմում է Հրայրը: