Երեկ եկեղեցիներում պատարագից հետո հոգեհանգստի կարգ էր Սերյոժայի համար ու մեր զոհված զինվորականների:
Տարին սկսել ենք ահավոր մեծ ու շատ զոհերով: Շատ խառը: Անհանգիստ: Մեր սովորական առօրյայից ահավոր տարբերվող հունով սկսեց ընթանալ կյանքը:
Առաջ եթե դուռը մոռանում էինք փակել, ապա՝ ոչինչ: Առաջ նույնիսկ գիշերով էր կարելի մոռանալ դուռ փակել: Շատ-շատ գողություն, մեկ-մեկ ինչ-ինչ հանգամանքներում գուցե և սպանություն, բայց ոչ էսպիսի մորթ: Ոչ երեխեքին:
Առաջ եթե սահմաններում միջադեպեր էին, էսօր դիվերսիաներ են, պատերազմ սահմանագծով մեկ:
Մեր իրականությունը շատ արագ փոխվեց, մի քանի րոպեի ընթացքում: Մեկ-երկու դեպքով: Չես կարող ջայլամի պես ապրել, աչքերդ ու ականջներդ փակել ու քեզ հույս տալ, թե ամեն ինչ առաջվա պես է:
Ես չգիտեմ՝ ինչի էդպես եղավ, ինչի մենք մի օր զարթնեցինք՝ պարզելու, որ խայտառակ դժբախտություն է տեղի ունեցել, որ դրա մասնակից «հերոսներ» կարող էինք դառնալ յուրաքանչյուրս: Ահավոր խոսքեր են, բայց ամեն ինչ պարզ է, հստակ: Սառը, ավելի ճիշտ՝ սարսառցնող հաշվարկ: Մեզնից յուրաքանչյուրը:
Ու զոհված զինվորներն էլ կարող էին ու կարող են լինել յուրաքանչյուրիս տնից:
Հայկական ազգային դարձած «իմ հետ տենց բան չիլնի»-ն արդեն սկի օյին չի: Բաներ կան, որ քեզնից կախված չեն, դու չես որոշողը, դու չես կարող ենթադրել ու հաշվարկել կյանքի բոլոր հնարավոր կոմբինացիաներն ու քեզ ազատել դրանցից: Շատ պիտի մտածենք, անընդհատ պիտի մտածենք: Մտածելու ունակությունը պիտի վերականգնենք: Մեր հատկապես երևանյան, մայրաքաղաքային կյանքում մեզ պիտի թափ տանք: Մեր կենցաղում կրճատումներ պիտի անենք: Հիմար ու շատ մոդայիկ բառ եկավ գլուխս՝ կորպորատիվ: Մենք մեր կորպորատիվ շահերն ու պարտավորությունները պիտի գիտակցենք:
Անցած 10-15 օրն արդեն ինչ-որ շատ հեռավոր ու անիրական են թվում, բայց հեռավոր չեն: Ընդամենը անցած 2շաբթի էր, որ պստլո Սերյոժան մահացավ: Մեզ ընդհանուր ցավ տվեց էլի: Ընդհանուր: Զինվորներն էլ մեր ընդհանուրն են: Երեկ եկեղեցին ևս մեկ անգամ էդ ընդհանրությունն ընդգծեց, որ էդ կորուստների հետ առաջին հայացքից անմիջական կապ չունեցողներին հավաքեց աղոթելու: Հանուն:
Մենք չենք կարող ձևացնել, թե էս տարվա առաջին 20 օրը մեզնից յուրաքանչյուրին չէր վերաբերում:
Օֆֆլայն էի գնացել, Առաջավորաց պահք է, բայց ասի էս մտքերս հանձնեմ «թղթին»:
Տարին սկսել ենք ահավոր մեծ ու շատ զոհերով: Շատ խառը: Անհանգիստ: Մեր սովորական առօրյայից ահավոր տարբերվող հունով սկսեց ընթանալ կյանքը:
Առաջ եթե դուռը մոռանում էինք փակել, ապա՝ ոչինչ: Առաջ նույնիսկ գիշերով էր կարելի մոռանալ դուռ փակել: Շատ-շատ գողություն, մեկ-մեկ ինչ-ինչ հանգամանքներում գուցե և սպանություն, բայց ոչ էսպիսի մորթ: Ոչ երեխեքին:
Առաջ եթե սահմաններում միջադեպեր էին, էսօր դիվերսիաներ են, պատերազմ սահմանագծով մեկ:
Մեր իրականությունը շատ արագ փոխվեց, մի քանի րոպեի ընթացքում: Մեկ-երկու դեպքով: Չես կարող ջայլամի պես ապրել, աչքերդ ու ականջներդ փակել ու քեզ հույս տալ, թե ամեն ինչ առաջվա պես է:
Ես չգիտեմ՝ ինչի էդպես եղավ, ինչի մենք մի օր զարթնեցինք՝ պարզելու, որ խայտառակ դժբախտություն է տեղի ունեցել, որ դրա մասնակից «հերոսներ» կարող էինք դառնալ յուրաքանչյուրս: Ահավոր խոսքեր են, բայց ամեն ինչ պարզ է, հստակ: Սառը, ավելի ճիշտ՝ սարսառցնող հաշվարկ: Մեզնից յուրաքանչյուրը:
Ու զոհված զինվորներն էլ կարող էին ու կարող են լինել յուրաքանչյուրիս տնից:
Հայկական ազգային դարձած «իմ հետ տենց բան չիլնի»-ն արդեն սկի օյին չի: Բաներ կան, որ քեզնից կախված չեն, դու չես որոշողը, դու չես կարող ենթադրել ու հաշվարկել կյանքի բոլոր հնարավոր կոմբինացիաներն ու քեզ ազատել դրանցից: Շատ պիտի մտածենք, անընդհատ պիտի մտածենք: Մտածելու ունակությունը պիտի վերականգնենք: Մեր հատկապես երևանյան, մայրաքաղաքային կյանքում մեզ պիտի թափ տանք: Մեր կենցաղում կրճատումներ պիտի անենք: Հիմար ու շատ մոդայիկ բառ եկավ գլուխս՝ կորպորատիվ: Մենք մեր կորպորատիվ շահերն ու պարտավորությունները պիտի գիտակցենք:
Անցած 10-15 օրն արդեն ինչ-որ շատ հեռավոր ու անիրական են թվում, բայց հեռավոր չեն: Ընդամենը անցած 2շաբթի էր, որ պստլո Սերյոժան մահացավ: Մեզ ընդհանուր ցավ տվեց էլի: Ընդհանուր: Զինվորներն էլ մեր ընդհանուրն են: Երեկ եկեղեցին ևս մեկ անգամ էդ ընդհանրությունն ընդգծեց, որ էդ կորուստների հետ առաջին հայացքից անմիջական կապ չունեցողներին հավաքեց աղոթելու: Հանուն:
Մենք չենք կարող ձևացնել, թե էս տարվա առաջին 20 օրը մեզնից յուրաքանչյուրին չէր վերաբերում:
Օֆֆլայն էի գնացել, Առաջավորաց պահք է, բայց ասի էս մտքերս հանձնեմ «թղթին»: