Մի տհաճ զգացողություն ինձ հանգիստ չի տալիս: Տպավորություն է, թե հետ ենք ընկնում անցած դարի 90-ականների անդուր գիրկը:
Էս դոլարային պանիկան, թանկացումները, գազ-բենզին խոսակցությունները և այլն և այլն:
Իրականում անձամբ ես չեմ վախենում: Որ՛տև վաղուց գիտեմ, որ դրանք վախենալու բաներ չեն, դրանք ընդամենը կյանքի հանգամանքներ են, որ ժամանակ առ ժամանակ այլ հանգամանքների են փոխարինում: Ուղղակի տհաճ զգացողությունը կա:
ԱԿանջիս մեջ հնչում են գործի պրոֆեսիոնալ դառածների ռնգային "դոլլլլար առնեմ, դոլլլար առնեմ"-ները:)