Article 0

Մի քանի օր առաջ, ուժեղ անձրևից անմիջապես առաջ անցնում էի մի բուկինիստի կողքով: Շտապ-շտապ գրքերն էր հավաքում, որ՛տև ամպերն ահավոր որոտում էին, անձրևն էն ա հա էր:

Ես էլ էի շտապում՝ մի տեղ հասնեի, չթրջվեի, մեկ էլ աչքս ընկավ՝ Հրանտ Մաթևոսյան, երկու հատոր:
Բուկինիստն էնքան էր շտապում, եթե չհասցներ, գրքերը լրիվ կփչանային, որ գինն ասաց ու սկի չհետևեց՝ վերցրի-չվերցրի... Մենակ արագ-արագ հավաքում էր, մի բան էլ խնդրեց՝ տոպրակն էս կողմից կբռնե՞ս, մի հատ գրքերս շարեմ մեջը:

Գրքերն իրոք ափսոս էին, եթե թրջվեին: Ես, ոնց էլ չլինի, մի տեղ կհասնեի, նույնիսկ թրջված:

Երևի գրքերը լրիվ հավաքելուց ու ապահով պահելուց հետո նոր հասցրել էր ուրախանալ անձրևից առաջ էդքան օպերատիվ կատարած առևտրի համար:

Ծաղրածուների մեր տոհմը

• Սա նորություն չէ, պատմություն ունի։ Եվ այդ պատմությունը գնում-հասնում է Տիգրան Մեծի օրերը, Տիգրան Մեծի պալատը։ Պալատն ունեցել է լարախաղաց և ծաղրածու, հնարում եմ ես։ Ծաղրածուն եղել է մեր տոհմի պապը։ Լարախաղացը լրջությամբ, լարված, ճակատին քրտինք՝ ձողով անցել է լարի վրայով։ Նրան ոսկեդրամ են նվիրել։ Հետո լարի վրա ցատկոտել է ծաղրածուն՝ առանց ձողի, ծիծաղեցնելով, երբեմն ցույց տալով թե ընկնում է, գուցե և ծիծաղեցնելու համար ընկնելով, հետո նորից է վազել՝ երբեմն լարի վրայով, երբեմն տակով։ Բայց որովհետև նա դրած է եղել էծի միրուք և քթին քսած է եղել մուր,- նրան նետել են փտած արքայախնձոր։ Եվ մեր պապի ժպիտի մեջ կաթել է առաջին կաթիլ թույնը։ Մաքուր, տաք, առատ արյան պես ժպիտը վարարում է մեր երակներում. մի կաթիլ թույնը շատ է քիչ մեզ  թունավորելու համար։ Բայց աշխարհի հիվանդ լեղապարկը, ամեն անգամ, երկու հազար տարի անընդհատ, թույն է կաթել մեր արյան մեջ, և հիմա ծիծաղում է մի սերունդ, որի աչքերը չեն ծիծաղում։ Եվ ատամներն են առատ երբ բացվում են ծիծաղելու, և ձայնն է զրնգալեն կոտորակվում, բայց աչքերից նայում է դառնությունը։