Հայտնի բան է, որ ընդհանուր առմամբ մեր լրագրողությունը շատ հեռու է պրոֆեսիոնալ լինելուց, բայց էս վերջին մի ամսվա ընթացքում նայելով ռուսական ալիքները, ես ևս մեկ անգամ համոզվեցի, որ միայն պրոֆեսիոնալիզմը շատ քիչ է:
Պարզապես սրտխառնոց եմ զգում, երբ նայում եմ ոնց են վաժեցրած շների պես "ֆաս" հրամանով սկսում հաչալ ու կծել: Սկզբից Լուժկովին, հիմա էլ Լուկաշենկոյին:
Հարցն իմ կարծիքը չի նրանց մասին, հարցն էն է, որ Հայաստանում ո՛չ պետական, ո՛չ էլ քիչ թե շատ հարգի մամուլն ու ալիքները էս կարգի միահամուռ հաչոց ու ֆշշոց չեն դնում ոնց որ ՕՌՏ, Ռոսսիա և այլ ալիքները:
Չգիտեմ, միգու՞ցե մի քիչ պահում է երկրի փոքր լինելը, բոլորի բոլորին ճանաչելը, ինչ-որ խաթրի գործոն: Չգիտեմ:
Բայց էն, ինչ անում են հիմա էդքան մեծ ու էդքան կայացած ալիքները.... Սա ասում եմ շատ լավ հիշելով և՛ ընտրությունները, և՛ հայ-թրքական սիլիբիլիների և՛ օտարալեզուների ու լեզվի օրենքի աղմուկի ժամանակ ստեղծած ինֆորմացիոն վակուումը:
Պարզապես սրտխառնոց եմ զգում, երբ նայում եմ ոնց են վաժեցրած շների պես "ֆաս" հրամանով սկսում հաչալ ու կծել: Սկզբից Լուժկովին, հիմա էլ Լուկաշենկոյին:
Հարցն իմ կարծիքը չի նրանց մասին, հարցն էն է, որ Հայաստանում ո՛չ պետական, ո՛չ էլ քիչ թե շատ հարգի մամուլն ու ալիքները էս կարգի միահամուռ հաչոց ու ֆշշոց չեն դնում ոնց որ ՕՌՏ, Ռոսսիա և այլ ալիքները:
Չգիտեմ, միգու՞ցե մի քիչ պահում է երկրի փոքր լինելը, բոլորի բոլորին ճանաչելը, ինչ-որ խաթրի գործոն: Չգիտեմ:
Բայց էն, ինչ անում են հիմա էդքան մեծ ու էդքան կայացած ալիքները.... Սա ասում եմ շատ լավ հիշելով և՛ ընտրությունները, և՛ հայ-թրքական սիլիբիլիների և՛ օտարալեզուների ու լեզվի օրենքի աղմուկի ժամանակ ստեղծած ինֆորմացիոն վակուումը: