«Էյնջելի սիրտը» (Angel’s Heart) ֆիլմըհիշեցի, երբ կարդացի, որ ԱրամՄՊ3-ըինչ-որբանէասելԱվստրիայիներկայացուցիչէնախմախանհասկանալիարարածին, հետոէլ«հաշտվել»:
Չէ, իհարկե, սատանային հոգին ծախելու պաթոսը կհանենք, ես նման բան չեմ պնդում, բնականաբար, բայց զուգահեռներն անցնում են անկախ ինձնից ու առանց պաթոսի էլ: Կարելի է էդ ֆիլմի իմաստն ընդունել փոխաբերաբար, բայց չէ՞ որ էնտեղ էլ հենց երաժշտության մեջ հաջողության հասնելու համար Էյնջելը ետ է կանգնում ... շատ բաներից, նաև՝ սկզբունքներից:
Հիմա Արամն ինչի՞ հաշտվեց: Բնականաբար, որ շարունակի մասնակցել, որ հենց էդ կոնչիտայանմանների համար ստեղծված էդ անհեթեթ մրցույթն իրեն չբոյկոտի, որ ինքը հայտնի դառնա, որ հաջողություն ունենա: Մի խոսքով, որ, որ, որ... ինչը որ թելադրում է շոու բիզնես կոչվածը:
Ինքը փորձել էր արդարանալ, որ հոմոֆոբ չի, այլ հումորիստ, հումոր է արել: Որ սերը սեր է, մարդս՝ մարդ, և այլն: Իսկ ու՞ր մնաց սկզբունքայնությունը: Իսկ սկզբունքայնություն չկա: Ամեն ինչ հանուն հաջողության ու հայտնիության, և կարելի է արդարանալ հումորիստ լինելու փաստով: Իսկ սկզբունքայնությունը եվրատեսիլով չվերացավ, սկզբունքայնություն չկար վաղուց արդեն, երբ Արամն իր ընկերների հետ ծաղրում էր Վարդան Մամիկոնյանին՝ նրան արվամոլ ներկայացնելով: Ու էլի արդարանալով, որ հումոր էին անում:
Էնպես որ, պետք չի սկզբունքայնություն սպասել նրանից: Նրան պետք է եվրատեսիլի բեմը, պետք են շրջագայություններն ու հայտնիությունը: Իսկ էդ միրուքավոր հիմարի հետ գրկախառնվելը հայ տղամարդու համար... դե լաաավ, հո դրանից մարդը չդադարեց տղամարդ մնալ: Չդադարեց, իհարկե: Բայց առաջին ու դժվար քայլն արդեն արվել է: Հանրությունը տեսել է, զզվանք է ապրել, բայց էլի, առաջին անգամն է զզվելի: Քիչ-քիչ սովորական կդառնա, ո՞վ գիտի, երկու – երեք տարի հետո էդ միրուքավորը կամ իր նմանը կգա համերգներ տալու, մենք էլ երեխեքի ձեռքեր բռնած կգնանք համերգ նայելու (կամ մի՞թե մեր երեխաները չեն նայելու էս տարվա եվրատեսիլը): Հա, ի՞նչ, մի հատ նայելով ի՞նչ պիտի փոխվի որ: Համ էլ հիմա էն դարն ա, որ...
Բայց էս ամենի հետ մեկտեղ մի շատ կարևոր բան ենք մոռացության տալիս: Եթե հանկարծ Արամ ՄՊ3-ը հաղթի, եվրատեսլիքը պիտի եկող տարի անցկացվի Հայաստանո՞ւմ: Իսկ ի՞նչ տարի է եկող տարին:
1915-2015... Ինչ-որ բան ասու՞մ են էս թվերը:
Եթե այո, ուրեմն հանգստացե՛ք ու խորը շունչ քաշեք: Հազար հատ եվրատեսիլ հաղթեք, հազար Արամ ՄՊ1000-ներով, եկող տարի էդ կարգի մայմունություններ Հայաստանում չպիտի լինեն:
Հանգստացեք ու լրջացեք
![]()
Չէ, իհարկե, սատանային հոգին ծախելու պաթոսը կհանենք, ես նման բան չեմ պնդում, բնականաբար, բայց զուգահեռներն անցնում են անկախ ինձնից ու առանց պաթոսի էլ: Կարելի է էդ ֆիլմի իմաստն ընդունել փոխաբերաբար, բայց չէ՞ որ էնտեղ էլ հենց երաժշտության մեջ հաջողության հասնելու համար Էյնջելը ետ է կանգնում ... շատ բաներից, նաև՝ սկզբունքներից:
Հիմա Արամն ինչի՞ հաշտվեց: Բնականաբար, որ շարունակի մասնակցել, որ հենց էդ կոնչիտայանմանների համար ստեղծված էդ անհեթեթ մրցույթն իրեն չբոյկոտի, որ ինքը հայտնի դառնա, որ հաջողություն ունենա: Մի խոսքով, որ, որ, որ... ինչը որ թելադրում է շոու բիզնես կոչվածը:
Ինքը փորձել էր արդարանալ, որ հոմոֆոբ չի, այլ հումորիստ, հումոր է արել: Որ սերը սեր է, մարդս՝ մարդ, և այլն: Իսկ ու՞ր մնաց սկզբունքայնությունը: Իսկ սկզբունքայնություն չկա: Ամեն ինչ հանուն հաջողության ու հայտնիության, և կարելի է արդարանալ հումորիստ լինելու փաստով: Իսկ սկզբունքայնությունը եվրատեսիլով չվերացավ, սկզբունքայնություն չկար վաղուց արդեն, երբ Արամն իր ընկերների հետ ծաղրում էր Վարդան Մամիկոնյանին՝ նրան արվամոլ ներկայացնելով: Ու էլի արդարանալով, որ հումոր էին անում:
Էնպես որ, պետք չի սկզբունքայնություն սպասել նրանից: Նրան պետք է եվրատեսիլի բեմը, պետք են շրջագայություններն ու հայտնիությունը: Իսկ էդ միրուքավոր հիմարի հետ գրկախառնվելը հայ տղամարդու համար... դե լաաավ, հո դրանից մարդը չդադարեց տղամարդ մնալ: Չդադարեց, իհարկե: Բայց առաջին ու դժվար քայլն արդեն արվել է: Հանրությունը տեսել է, զզվանք է ապրել, բայց էլի, առաջին անգամն է զզվելի: Քիչ-քիչ սովորական կդառնա, ո՞վ գիտի, երկու – երեք տարի հետո էդ միրուքավորը կամ իր նմանը կգա համերգներ տալու, մենք էլ երեխեքի ձեռքեր բռնած կգնանք համերգ նայելու (կամ մի՞թե մեր երեխաները չեն նայելու էս տարվա եվրատեսիլը): Հա, ի՞նչ, մի հատ նայելով ի՞նչ պիտի փոխվի որ: Համ էլ հիմա էն դարն ա, որ...
Բայց էս ամենի հետ մեկտեղ մի շատ կարևոր բան ենք մոռացության տալիս: Եթե հանկարծ Արամ ՄՊ3-ը հաղթի, եվրատեսլիքը պիտի եկող տարի անցկացվի Հայաստանո՞ւմ: Իսկ ի՞նչ տարի է եկող տարին:
1915-2015... Ինչ-որ բան ասու՞մ են էս թվերը:
Եթե այո, ուրեմն հանգստացե՛ք ու խորը շունչ քաշեք: Հազար հատ եվրատեսիլ հաղթեք, հազար Արամ ՄՊ1000-ներով, եկող տարի էդ կարգի մայմունություններ Հայաստանում չպիտի լինեն:
Հանգստացեք ու լրջացեք
